Утырам да уйланам, кем булырмын икән киләчәктә дим. Мин үскәч нәкъ минем яраткан укытучым кебек буласым
килә. Ул әйтерсең күктән төшкән фәрештә: буе зифа, һәр сөйләгән сүзе бер җепкә
төзгән энҗе мәрҗән кебек. Ул сөйли башласа, меңләгән укучылар дисеңме, я
әти-әниләр дисеңме, аның фикере белән килешеп, матур сөйләвен тыңлап таң
калалар. Шуңа күрә, мин я апа кебек укытучы, я булмаса диктор булып эшләрмен
дип уйлыйм.
Ул минем яраткан укытучым Гелсирин Гаделҗан кызы Әбәйдуллова. Ул минем генә
идеалым түгел, аны барлык укытучылар да, авыл халкы да б
...
Читать дальше »